Salam Ramadhan,
Syukur Alhamdulillah kehadrat Ilahi Tuhan Pencipata Alam dan makhluknye, tak dapat nekwan nak gambarkan kesedihan dan kegembiraan yang nekwan rasai, setiap kali nak menyambut kedatang Ramadahan.
Kegembiraaannya… kerana nekwan masih bernafas dan dapat melihat kebesaran Allah hingga hari ni, dipanjangkan usia dan diberikan kesihatan yang baik supaya dengan kesihatan yang baik ni dapat di menafaatkan ke jalan Allah dengan beramal dan membuat berkebajikkan.
Sedihnye pulak! Sebab, mengenangkan dosa-dosa lampau yang telah nekwan lakukan kerana kurang iman dan dorongan keghairahan usia remaja, dosa kepada ibu bapa…. Engkar kepada suruhan dan perentah Allah… nekwan tak nafikan, sume tu penah berlaku pada nekwan. Al maklum nekwan ni pun insan biasa penah lalui zaman remaja cam korang gak! Banyak larangan ibu bapa yang nekwan tak patuh! cam tu gak lah ngan suruhan Allah! Masa tu! Nekwan rasa… DUNIA INI ANA YANG PUNYAAAA, tu yang buat nekwan sedih sangat!
Nekwan di berikan kesihatan yang baik, tak penah belapar, tido selesa.. pantang letak pale kat bantal terus lelap! Lina… kekadang sampai terlepas subuh! Arrr gasaak ko!!, buat urusan peribadi setiap pagi dan petang … lanca jeer! Takde yang sangku-sangkut atau tersumbat! Makan ape pun boleh! Tolak batu ngan kayu…Kalau tak pantang-pantang! Mau dok spital kot? He he he …
Ni lah anugerah Allah pada nekwan! Walaupun masa silam nekwan tak penah besyukur padaNya dan melupakanNya, namun Allah tetap beri yang terbaik. Ni yang buat nekwan sedih dan kesal atas segala yang dah nekwan lakukkan! Nekwan ni memang hambaNya yang tak kenang budi… skang ni Alhamdulillah! Sume nya dah baik! Mata nekwan dah terang! Dah Nampak jalan lurus, sume ni petunjuk dari Allah.
Kalau nekwan nak share ceita pasal petunjuk ni! Panjang … takut anak cucu nekwan bosan lak! Tapi… ntuk iktibar, leh la nekwan ceitakan sikit-sikit ye?
Satu ketika, sewaktu nekwan kerja di Genting Highlands, supervisor nekwan Puan Halimah mengajak nekwan gi majlis doa selamat untuk pembukaan Highland Hotel, doa tu di buat selepas magrib dan solat isyak skali kat sana, entah nape! tetiba nekwan setuju nak gi sama, selalunya…banyak alasan… tak nak pegi, kali ni lain pulak!
Hari tu nekwan off duty awal! Semata-mata nak gi bersama baca doa ngan Halimah, nekwan balik ke hostal mandi dan bersiap-siap nak kesurau Genting Higland, macam lah dah expert dan biasa buat keja nih! Tapi habuk pun taraaak!.nasib baek telekong nekwan ade dan sentiasa tersangkut di kerusi dekat meja solek nekwan.
Waaaah! Kalau orang tak tau.. deorang ingat nekwan ni tak tinggal solat! Puh! Tak penah buat puuunn… tujuan nekwan letak telekong kat situ bukan nak menunjuk! Tapi… nekwan buat sebagai peringatan ntuk diri nekwan, Bila nekwan masuk je kebilik! yang pertama nekwan nampak telekong dan sejadah dulu, tu ntuk mengingatkan nekwan bila lagi nekwan nak dirikan solat.
Bagi orang-orang yang jauh dari Allah cam nekwan ni! Memang beeeerrrat sangat nak mulakannya… setiap bulan nekwan basuh telekong sebab dah kuning di hinggap abuk dimakan ari, buatnya… tidak jugak! Nekwan tetap basuh dan gantung dikerusi, basuh… gantung… Basuh… Gantung… dekat nak 2 taun cam tu! nekwan percaya mesti ade satu hari nanti nekwan akan solat.
Maka sampailah hari yang berikutnya, hari yang di pelawa oleh Halimah pada nekwan ntuk bersolat di surau tu…Wah! Nekwan rasa besemagat lak! Sampai kesurau kita sume dok di barisan blakang jemaah yang ramai tu, lepas baca Yasin dan doa nekwan ikut Halimah dan beberape teman nekwan yang lain gi ambik uduk, nekwan berdiri disebelah Halimah, nekwan tak tau cam mane nak mula ambik uduk! Supprise betul… tak tau cam ne nak beruduk! Na’uzubilaaaah… Umat islam jenis ape ni? name je islam tapi hakikatnye….
Nekwan peratikan cara Halimah beruduk! Nekwan ikut… lepas tu kita sume dok saf barisan tengah blah tepi skali, nekwan tak tau nak wat ape! Nak baca ape! Tengah-tengah gelabah tu nekwan tengok orang sume ruku’ nekwan dah jadi cam kanak-kanak yang baru blaja sembahyang, hati nekwan mula sayu dan rasa hina sbb tak leh baca ape pun melainkan Al Fatihah! Tu pun ntah betul ke tidak! Allah saja yang tauu. Bila masuk rekaat kedua… nekwan mula syadu dan airmata berderai cam nak banje, bukan sikit-sikit sendu… sepanjang solat tu nekwan tak baca ape pun! ikut je ruku’ , sujud dan bediri.. ya Allah! Tak dapat nekwan bayangkan betapa berdosanye nekwan dan hina nye nekwan disisi Allah pada saat tu! Dalam hati nekwan becelaru, gementar dan berdebar-debar, fikiran nekwan berkata ” Ya Allah! dah setua ini aku tak boleh sembahyang!?! Tu saje yang terdetik lam hati nekwan! Terasa hina yang amat sangat sehingga nekwan menangis teresak-esak, sampai habis bagi salam… masa tu nekwan tekup muka ngan kain telekong dan tak henti menangis teresak-esak cam anak kecil… nekwan tak leh bagun dari tempat solat.. telalu sedih, rendah diri, hina, malu pada Allah dan cam macam lagi lah!
Halimah, saripah dan teman nekwan yang lain datang rapat pada nekwan, betanya nape dan deorang ingat nekwan sakit! Masa ni nekwan tak leh nak cakap apepun, lepas 30minit lebih kurang, nekwan di teman oleh halimah balik ke hostel, disini nekwan bagi tau halimah perkara sebena nyeee… halimah bersyukurrr sambil menadah dua tangan kelangit, Halimah ni supervisor nekwan dan dea juga teman baik nekwan yang memahami nekwan,
Selepas tu , sepanjang malam nekwan tak leh tido memikirkan hal tadi, kata hati nekwan “nape aku nangeh bagai nak gile? Ape masaalahnye aku ni? Hanya tak leh baca? Blaja la?” sendiri cakap sendiri jawab.
Cuti minggu itu, nekwan gi ke jalan masjid india gi cari buku-buku agama yang oleh dijadikan panduan ntuk nekwan blaja sembahyang… sejak tu nekwan mula diri sembahyang, walaupun tak lengkap lima waktu, nekwan Berjaya meningkatkannya… lebih-lebih lagi bila nekwan dah bersara dari kerja dan terus bertudung. Alhamdulilah! Segalanye ketentuan Allah yang Maha Pemberi, walaupun nekwan tidak mempunyai kekayan dan kemewahan… nekwan amat bersyukur atas petunjuk yang Allah berikan pada nekwan, ianya yang amat berharga dan lebih beharge dari segala kekayaan yang tak dapat dinilaikan dengan wang ringget dan harta benda.
Nekwan harap ceita ni boleh di jadikan iktibar ntuk anak cucu nekwan diluar sana, kita tak tau bagaimana dan dimana petunjuk yang akan diberikan kepada hamba-hambaNya dan segalanya adalah ketentuan-Nya juga. Maka bersyukurlah dan ingatlah padaNya disetiap saat, setiap waktu dan dimana jua kita berada.
“Subhanallah walhamdulillah walaa illahaillallah wallahuakbar”
No comments:
Post a Comment